FANNY

Het mysterie Fanny

Vroeg of laat gebeurt het, je verliest een partij met een uitslag 13 - 0. Zeker voor een ervaren speler een moment om snel en stilletjes voorbij te laten gaan. In het Petanque kom je daar echter niet mee weg. "Dat wordt Fanny kussen" wordt er geroepen. Elke vereniging heeft in het clubhuis wel een plaquette waarop een wulpse dame is afgebeeld die twee gave bolle billen toont. De traditie wil dat de verliezers, omringd door de overwinnaars, een kus geven op beide fraaie rondingen. En na dit sportieve gebaar wordt er meestal door de 

 winnaars een glaasje aangeboden om de vernedering snel weg te spoelen...

Wanneer het een goede speler betreft die het ongeluk heeft Fanny tegen te komen, dan halen de wat mindere spelers weer eens opgelucht adem. Hun zelfvertrouwen is weer wat opgekrikt. Al ben je nog zo goed, de bal blijft rond. Een schitterende folkloristische traditie en een wonderlijk verhaal wat nog steeds voortleeft.

Herkomst

We weten nu dat als we een partij met 0-13 verliezen dit het allerergste is wat ons kan overkomen.
Maar waar komt die “Fanny” toch vandaan?
Van Jean Gourmond weten we dat tegen het eind van de 19e eeuw Fanny Dubriand bij één van de eerste verenigingen (te weten Jouve) in de wijk Croix Rousse in Lyon de gewoonte had haar achterste te laten zien, om zo de spelers, die met 0-13 hadden verloren te vernederen.
Waren de verliezers gedwongen haar billen te kussen? We weten het niet. In ieder geval gebruikt men sindsdien de uitdrukking “Embrasser Fanny” (Fanny kussen of omhelzen).
Maar als we Giacomoni mogen geloven zat het toch anders. Volgens hem was Fanny aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog serveerster in een café in Grand Lemps in het noorden van Frankrijk. Zij liet zich omhelzen door verliezers die geen enkel punt tijdens een spel behaalden. Deze omhelzing was een troost, een schadevergoeding. Tot op de dag dat de burgemeester van de regio ook bij haar kwam om te worden getroost. Had Fanny iets tegen hem? Het is in ieder geval zo dat ze boven op een stoel klom, haar rokken omhoog deed en wat hield ze hem voor? Haar andere wangen, waarop meneer de burgermeester trouwens zonder blikken of blozen twee dikke klapzoenen gaf. Dat was het begin van een lange traditie.
Sindsdien, omdat de spelers niet altijd een lieve Fanny bij de hand, of liever aan de lippen hebben, bezitten veel verenigingen een namaak-Fanny die ze op een ereplaatsje hebben staan en waar de winnaars hun slachtoffers mee naartoe nemen en verplichten met een kniebuiging een kus te geven op de billen van Fanny.
(Geciteerd uit: “Jeu de Boules” van Henk Reesink) Gaade Uitgevers, ISBN 90-6017-683-9